Op zaterdag 17 maart verzorgt ChiKa-Running een workshop ChiRunning voor het goede doel!
Deze workshop volg je dus niet alleen voor jezelf, om makkelijker en zonder blessures te leren rennen, maar ook voor kinderen in Kenia. De volledige opbrengst van deze workshop gaat namelijk naar Football for Water, een programma waarmee UNICEF en partners scholen in Kenia voorzien van schoon water en wc’s.
Naast alle trainingen die ik doe in aanloop naar mijn deelname aan de Rift Valley Marathon in Kenia, organiseer ik hiervoor verschillende sponsoractiviteiten. Deze workshop is er één van.
Het is zondagmiddag 10 december als ik dit schrijf. Ik ben net terug van een lange wandeling door een flinke laag sneeuw. Gisteren heb ik mijn km’s voor dit weekend al gerend, ook door de sneeuw in de Kaapse bossen. De wandeling vandaag was niet ‘zomaar’ een wandeling. Want terwijl ik door de sneeuw liep, zorgde ik voor een goede ChiRunning houding en deed ik ademhalingsoefeningen uit het boek ‘Zuurstofwinst’. Naast fysiek was ik óók in gedachten bezig met de voorbereidingen voor mijn volgende uitdaging waarvoor ik echt van alles uit de kast moet trekken!
In mei 2018 doe ik, samen met nog maximaal 59 andere Nederlanders, mee aan de UNICEF Rift Valley Marathon in Kenia. Dat is nog eens wat anders dan de marathon in Londen, waarvoor ik uiteindelijk niet ben ingeloot. De Rift Valley Marathon lopen we in de hitte van Kenia, op onverharde wegen, op zo’n 2000 meter hoogte en met veel klimmen om vanuit de vallei bij het High Altitude Training Centre te finishen. Daar moet ik met dus fysiek op gaan voorbereiden, zo goed en zo kwaad als dat gaat in Nederland. Ik ga vaker trainen op onverharde paden, ik neem zoveel mogelijk bruggen mee in mijn doordeweekse trainingen, ga in het weekend vaker naar heuvelachtig terrein en simuleer de hoogte met ademhalingsoefeningen tijdens het hardlopen.
Naast dat deze marathon fysiek bijzonder uitdagend is, heb ik nog een extra uitdaging. Ik moet namelijk 5000 euro sponsorgeld ophalen. Ik heb al 5 keer meegedaan aan de Roparun voor het goede doel. Enerzijds weet ik hierdoor wat goede en minder goede manieren zijn om sponsors te vinden. Maar toch, dat was met een heel team en voor een doel dat veel mensen persoonlijk raakt. Dit keer sta ik er alleen voor in mijn sponsoractiviteiten en is het goede doel letterlijk en figuurlijk verder weg, Â namelijk watervoorzieningen op scholen in Kenia. Daarnaast zien mijn vrienden en familieleden me alweer aankomen!
Deze uitdaging vraagt dus in allerlei opzichten een andere aanpak waarover ik tijdens de winterse wandeling vandaag mijn hoofd heb gebroken. Fysiek ben ik inmiddels weer lekker op dreef en weet ik wat me de komende maanden te doen staat. Voor wat betreft de sponsoractiviteiten heb ik inmiddels verschillende ideeën en is het nu de hoogste tijd om tot actie over te gaan.
De maandag voor de marathon. Vandaag mag ik nog maar 12 minuten op marathonhartslag. De afgelopen maanden heb ik me keurig aan het Sportrusten schema gehouden, dus dat zal ik vandaag dan ook maar doen. Alhoewel, hoe kom ik in vredesnaam in 12 minuten op mijn marathonhartslag?! Ik maak er maar 12 minuten op marathontempo van. In de 100 dagen Sportrusten heb ik slechts 2 keer ‘gesmokkeld’ door een training te vervangen door deelname aan een halve marathon. Die zijn allebei prima verlopen, maar dat geeft me allesbehalve de rust en het vertrouwen dat ik ook mijn marathon ga redden met de maximale duurlopen van 14 km.
Ik ben voor een evenement nog nooit zó zenuwachtig geweest. Voornaamste reden voor mijn zenuwen is dat ik geen flauw idee heb hoe Sportrusten voor mij uitpakt. Ik heb zoveel verschillende ervaringen om me heen gehoord. Daar komt nog eens bij dat de weersvoorspellingen voor de marathon elke dag een graadje meer aangeven. Het wordt 20+ graden en dat heeft sowieso invloed op mijn hartslag, mijn enige graadmeter voor de marathon. En, alsof ik nog niet zenuwachtig genoeg was op de ochtend van de start… De NS blijkt niet voorbereid te zijn op het grote aantal deelnemers dat met de trein van Utrecht naar Rotterdam reist. Ik vertrek met ruim een half uur vertraging richting Rotterdam. Mijn hartslag zit zo ongeveer in mijn keel.
Enigszins gehaast mijn weg naar de start gezocht en daar aangekomen mijn horloge aangezet. Hartslag behoorlijk hoog, dus besluit ik even bewust op mijn uitademing te letten en wat te ontspannen. Kan er nu toch niets meer aan doen, sta er klaar voor. Ik hoor Lee zingen en dan het startschot voor de eerste ‘wave’. Nog 10 minuten en dan mág ik.
Voor het eerst loop ik een wedstrijd met mijn hartslagmeter om. Ik houd mijn hartslag in de gaten en zie dat ik deze na zo’n 5 km moeilijk kan houden onder mijn ‘hoge marathonhartslag’. Mmmm, wat te doen? Ik besluit rustig verder te lopen en zie dat ik uiteindelijk structureel tegen mijn hartslag van de ‘intensieve training’ aanzit. Maar ik loop er prima op, dus dit wordt mijn maximum hartslag voor de eerste 30 km. Van de warmte heb ik weinig last. De km’s tikken weg. Na 25 km voelt het allemaal nog prima, terwijl ik het op dit punt tijdens mijn vorige marathon (Berenloop) al zwaar kreeg. Dat geeft vertrouwen! Ik kom langs het punt waarop je zowel het 30 als het 40 km bord kan zien. Ik loop nog goed en richt me nu mentaal op het 35km punt, waar ik de aanmoedigingen op het scherm zal zien en mijn laatste gelletje mag nemen. Langzaam maar zeker, wordt het nu toch wel zwaarder en gaat mijn tempo iets terug. Mijn hartslag loopt echter niet verder op, dus in dat opzicht loopt het nog wel goed.
Dan kom ik op het 40km punt, ik ben er bijna. Natuurlijk heb ik het zwaar, maar ik heb nergens pijn of andere ongemakken. Dan loop ik de Coolsingel op. Er is zoveel publiek dat ik maar gewoon voor me kijk. Ik heb niet de illusie dat ik familie of vrienden zal herkennen in deze enorme menigte. Voor het eerst zie ik de klok en die geeft iets onder de 4 uur aan. En dat terwijl ik minstens 10 minuten na het starten van de klok wegging. Dat betekent dus een keurige tijd. Eenmaal over de finish zie ik 3:46 uur op mijn horloge staan. Geen PR, maar wel de op één na beste tijd ooit. Wow, ik ben dik tevreden!
Kort na het finishen voel ik me uitstekend. Ik wandel zonder pijntjes en ga heerlijk nagenieten in de zon met een biertje op het terras. Ik heb werkelijk nergens last van en pas ’s-avonds tegen 11 uur wordt ik moe en krijg ik onrustige benen. Na tevens een wat onrustige nacht sta ik toch wel op met spierpijn in mijn rug, onderste deel kuit en bovenbenen. Het is erger dan na mijn vorige marathon, maar na drie dagen is alle spierpijn weg.
Nu, een week na de marathon, blik ik terug op het verloop van de trainingen en de marathon. Hoe is Sportrusten mij bevallen? De aanloop naar de marathon was een stuk minder zwaar, zowel fysiek als mentaal. Hierdoor kon ik het goed combineren met het geven van hardlooptrainingen. Het verloop van de marathon, het resultaat en het herstel is meer dan naar tevredenheid verlopen. Aan de andere kant is het trainen op (hoge) hartslagen zeker niet altijd leuk en fijn. Ik deed alle trainingen alleen en in de koude wintermaanden was het lastig om hard genoeg te lopen om de hartslagen überhaupt te halen. Door de focus op hartslag en korte en snelle afstanden, was er minder aandacht voor de techniek. Ik ben er dus zeker niet beter door gaan lopen en heb meer op kracht gedaan, dan op ontspanning, zoals dat hoort bij ChiRunning.
Op dit moment neig ik ernaar om voor de eerstvolgende marathon weer een ‘regulier’ schema aan te houden. Misschien wissel ik het wel af; 1 marathon per jaar met regulier schema en 1 met Sportrusten. Nu heb ik gewoon zin in weer lekkere lange duurlopen, zónder horloge en zónder hartslagmeter, gewoon op gevoel!
De Berenloop op Terschelling. Op de website lees ik: ‘Een van de mooiste en zwaarste marathons van Nederland, een echte uitdaging!’ Een week geleden deed ik voor het eerst mee aan de Berenloop. Zou het écht zo zwaar zijn of misschien tóch mogelijk om een PR te lopen?
Ik had me volgens een ‘regulier’ marathonschema voorbereid met meerdere duurlopen van 30+ km. Een trainingsweekend op Terschelling ingelast om alvast een deel van het parcours te verkennen. En, voor het eerst de gehele aanloopperiode alleen getraind volgens een ChiRunning marathonschema met heel veel aandacht voor de techniek. Alle duurlopen gingen me goed af, ook de echt lange afstanden. Vol vertrouwen ging ik daarom richting Terschelling!
Eenmaal op Terschelling maakte ik me om van alles en nog wat zorgen, maar vooral over de weersomstandigheden. De voorspellingen waren op z’n zachts gezegd niet gunstig: kou, regen en wind. Ik zag mezelf al lopen op het strand, zeiknat met wind tegen. Daarnaast speelden mijn wintertenen op en was ik niet gerust op de late start en de zenuwslopende uren daarvoor. Tenslotte had ook de bietensap van de dagen voor de start mijn darmen aardig aan het werk gezet. Als dat allemaal maar goed gaat…
Dan eindelijk de start! Om 12:40 uur is het een graad of 7 en hebben we een zonnige start. De eerste 15 km gaan ontzettend lekker. Het zonnetje blijft schijnen, het parcours is vlak en we hebben het windje in de rug. Daarna wordt het al wat pittiger als we met wind tegen de glooiende duinen in gaan. Er lopen te weinig of te langzame renners voor me om uit de wind te kunnen lopen. Dan maar zelf tegen de wind in ploeteren, dat gaat nog goed.
Rond het 25 km punt krijg ik het (al) zwaar. Ik probeer een energiedrankje te nemen, maar de helft gaat verloren. Ik zie twee mannen langzaam bij me weg lopen. Mmmmm, ik ben nog niet eens op het ‘2 x 14 km’ punt en ik heb het gevoel dat ik al leeg ben. Ben ik te misschien te hard gestart of speelt mijn beperkte energievoorraad me parten? Voor het eerst in mijn ‘hardloopcarrière’ kom ik de man met de hamer tegen. Ik herinner me een loopmaatje dat tijdens de marathon van Rotterdam uitgestapt is rond de 30 km omdat ‘het op was’. Zo voelde hij zich dus. Maar wat doe ik; doorlopen of opgeven? Opgeven is voor mij geen optie, dus ik ploeter door. Op het strand probeer ik mijn gelletje naar binnen te krijgen terwijl mijn tempo steeds verder terugloopt. Ik heb het gevoel niet meer vooruit te komen en daar is mijn broertje bij de steile strand afgang getuige van.
Daarna is het nog zo’n 5 a 6 km over een beschut schelpenpad. Met mijn blik op oneindig en af en toe het gevoel dat ik even een bosje moet opzoeken, ga ik op de automatische piloot verder. Met mijn houding zo netjes als nog gaat, kom ik weer in een cadans. Zo loop ik de laatste km’s richting de Brandaris. Op het 41 km punt roept een toeschouwer: ‘Netjes hoor, nog ruim onder de 4 uur’. Wat zegt hij, nog ruim onder de 4 uur? Onmogelijk naar mijn idee. Uiteindelijk loop ik de rode loper op, nog steeds met mijn blik op oneindig. Hierdoor hoor en zie ik mijn eigen familie langs de kant niet eens. Ik schaam me dood. Mijn eindtijd is 3:48, geen PR maar wat ben ik er blij mee!
Nu, een week later, heb ik mijn eerst rondje van 1,5 uur er weer op zitten. Hoeveel km? Geen idee. Ik heb namelijk voor het eerst sinds weken weer zonder hartslagmeter en horloge gelopen, heerlijk! Tegelijkertijd kriebelt het ook al weer. Ik heb het weliswaar tijdens de Berenloop ontzettend zwaar gehad, maar niet vanwege pijn aan mijn voeten, benen of heupen! Naderhand ook nauwelijks spierpijn. Daar waar ik voorgaande jaren nog dagen lang niet fatsoenlijk de trap af kon, heb ik nu bijna nergens last van. Ik ben ervan overtuigd dat ik dankzij ChiRunning deze zware marathon relatief goed en bijna pijnvrij heb kunnen uitlopen en daarom nu al weer uitkijk naar mijn volgende!
In totaal heb ik de afgelopen jaren 7 marathons gelopen. Nog niet eerder een marathon in het voorjaar, omdat ik dan meedeed aan de Roparun. In aanloop naar de marathons heb ik verschillende trainingsschema’s gevolgd: in 10 weken van een halve naar een hele marathon, een schema van internet, schema’s van mijn hardloopclub Athletic Point en de laatste keer een ChiRunning schema. Er waren verschillen tussen al deze schema’s, vooral in het aantal kilometers per week dat ik moest lopen naast de lange langzame duurloop. Overeenkomstig was het grote totaal aan kilometers per week en de lange duurlopen van 30+ km.
In de tussentijd ben ik ook steeds meer volgens de ChiRunning techniek gaan hardlopen. Naar mijn laatste marathon toe heb ik ook aan de hand van een ChiRunning schema getraind, met veel aandacht voor de techniek. Tot nu toe is mijn PR op de marathon van 4:06 naar 3:43 uur gegaan, overigens geen PR op mijn laatst gelopen marathon op Terschelling.
Vorig voorjaar heb ik kennis gemaakt met Sportrusten en hiermee naar de Halve van de Haar getraind. Ik vond het maar niks, omdat ik vooral super hard moest lopen tijdens hele koude maanden. Maar, het resultaat mocht er zijn: een PR, ondanks de stormachtige omstandigheden.
Nu overweeg ik om het Sportrusten programma ook te gaan volgen naar de marathon van Rotterdam. Hiervoor durfde ik het niet aan, omdat ik alles op alles zette om die ene (buitenlandse) marathon per jaar weer een beetje beter te lopen dan de voorgaande. Nu denk ik dat ik het wel ga doen, of toch niet? Waarom wel: het is een ‘extra’ marathon en ‘gewoon’ in Nederland, ik heb dus niet zoveel te verliezen en kan het natuurlijk eens proberen, ik geef de komende maanden zelf ook nog training en moet dus efficiënt met mijn eigen trainingsinspanningen omgaan, ik heb er tenslotte op de halve een pr mee gelopen en ik moet het zelf een keer ervaren om er pas daarna een oordeel over te ‘mogen’ hebben. Waarom dan toch die twijfel? Omdat ik bang ben dat het ‘mislukt’ in de zin van een slechte eindtijd en omdat ik het gezamenlijk trainen mis. Omdat ik die lange duurlopen eigenlijk wel lekker vind en ik zo meer aandacht aan mijn techniek kan geven. En, omdat ik op dit moment al met gemak halve marathons loop en dus flink terug ga in kilometers per keer en per week.
Op dit moment slaat de balans door naar wel Sportrusten, dus ik ga ervoor. Moet ik alleen nog even die halve marathons waarvoor ik me al ingeschreven had, zien ‘in te passen’ in het programma…
